Filistinli fotoğrafçı Saher Alghorra, doğduğu Gazze şehrindeki ölüm ve yıkımı belgeleme deneyimini TIME’a anlattığında, İsrail’in 7 Ekim katliamına misilleme yapmadan önce etkileri zaten tam bir yıkıma işaret ediyordu. Alghorra’nın ilk fotoğrafları, gökdelenlerin yerinde bulunduğu yerlerden yükselen duman sütunlarını, çocuklarını yas tutan hüzünlü ebeveynleri ve mahallelerindeki enkazı karıştıran toplulukları yakaladı.
Bir yıl sonra 28 yaşındaki Alghorra, hâlâ Filistinlilerin yaşadığı deneyimi belgelemeye devam ediyor. Yerleşik durumları yeri uzaydan görülebilecek şekilde kesik izlerle dolu bir yer. Fiziksel yıkımın tüm fotoğraflarına rağmen, Alghorra’nın en etkileyici fotoğrafları insan etkisine dair. Birinde, güneydeki Rafah şehrinde bir mülteci kampının dışında yemek dağıtılmasını bekleyen bir Filistinli çocuğu yağmurda ağlarken buldu. Gazze’ye ulaşan yetersiz insani yardım nedeniyle çoğu insan için umut edebileceklerinin en fazlası günde bir öğündür. Çocuklardan onlarca tanesi açlıktan ölmüştür.
Başka bir fotoğrafta, bir Filistin ailesi Khan Yunis’teki harabevi evlerinin oturma odasında oturuyor. Duvarlar siyaha yanmış ve altyapı dökülüyor, ama bu, Gazze’deki çoğu insanın, Alghorra dahil, şimdi yaşadıkları kalabalık çadırlar alternatiften daha iyidir. Savaşın ilk günlerinde Gazze Şehri’ndeki evini terk etmek zorunda kaldığından beri, şimdi Gazze’nin son kalan hastanelerinden biri olan Nasser Tıp Kompleksi’nin yanındaki meslektaşlarıyla bir çadırı paylaşıyor.
"Bu savaşı izlemek zordu ve risklerle doluydu" diyen Alghorra, savaşın başından beri bu işi yaparken en az 116 gazetecinin ve medya çalışanının öldürüldüğünü belirtiyor. Alghorra hayatta kalmasını "Allah’ın lütfu ve bize sadece yazılmış olan dışında hiçbir şeyin başımıza gelmeyeceği inancımız" olarak nitelendiriyor. Yine de, ölüm korkusunun her zaman peşini bırakmadığını söylüyor. "Duyarsızlaştık", diyor.
Alghorra’nın tüm fotoğrafları umutsuzluğu tasvir etmiyor, bol olmasına rağmen. Bir fotoğrafta, Eylül ayında, bir Filistinli öğretmen bir çadır altında oluşturulan geçici bir sınıfta tahtaya yazı yazarken görülüyor. Yer vermeyen 30 öğrenci yıl boyunca düzgün bir eğitim alamadı ve Gazze’nin çoğunluğu dahil olmak üzere, okullarının ve üniversitelerinin çoğu yok edilmiş durumda.
Başka bir görüntüde, zorla yerinden edilmiş Filistinliler, birçokları için mil uzaklıktaki Akdeniz’in dalgalarına sığınma ve birçokları için tek erişilebilir banyo imkanı. Başka bir fotoğraf, genç bir Filistinli çocuğun ailesinin çadırını Ramazan ayını işaretlemek için güzel ışıklarla süslediğini gösteriyor. Alghorra, "Halkımın karşı karşıya olduğu bu soykırımın içinde güzel yönleri ve başarı ve direniş öykülerini göstermeye kararlıyım" diyor.
Filistin kültürel bir özellik olarak uzun süredir direniş, Arapça’da "sumud" olarak kabul ediliyor. Ancak, Alghorra için fotoğrafların anlattığı daha fazlası var. "Hayatı seven ve ona sıkı sıkıya sarılan bir halkız" diyor, "çünkü barış içinde yaşamayı hak eden bir halkız."
Savaşın ikinci yılına girdikçe, Alghorra çalışmalarının değiştiğini söylüyor. "Acı çeken hikayeleri bulmak kolay ve her sokakta mevcut," diyor, ancak herkes acılarının kayda alınmasını istemiyor. Başlangıçta, birçok Filistinli belki de bu tür görüntülerin dünyayı harekete geçirebileceğine inanıyordu – acılarına son vermek için yardım etmek. Ancak artık değil. "Dış dünyanın artık eskisi kadar endişeli olmadığını görüyor ve hissediyoruz," diyor Alghorra. "Ne yazık ki, Gazze ve halkı, kimse fark etmeden, zorluk ve acı içinde yaşamaya terkedilmiştir. Korkuyorum ki hayat şu anda olduğu gibi kalacak, kamplarda yaşama zorunluluğuna zorlanacağız."
Ancak bu fotoğraflar Alghorra’nın zihninde kalacak. Ardışık bir ayda yaptığı binlerce fotoğraftan, en etkileyici olanın Gazze’deki Al-Shifa Hastanesi acil servisinden geldiğini söylüyor, burada bir kadının evlerinin gece bombalanması sonucu ölen genç kızına veda ettiğini belirtiyor.
"Annenin çığlığı," diyor, "hala kulaklarımda yankılanıyor."
Kaynak : Time Gazetesi
İlginizi çekebilecek konular
